پرنده ی ایمان من.

از اعماق قلبم پرنده ای پر کشید و در آسمان به پرواز در آمد.
هرچه بیشتر و بیشتر در فضا اوج می گرفت به همان اندازه به غرور وتکبرم افزوده می شد.      نخست همچون  پرستویی به نظر رسیدو سپس چکاوکی و پس از آن مانند کرکسی شد و سرانجام در بزرگی همچون ابر بهاری شدکه همه ی آسمانهایی را که با ستارگان مرصع شده بودند پر کرد . 
از اعماق قلبم پرنده ای پرید و در فضا اوج گرفت که هرچه بالاتر می رفت بر بزرگی اش افزوده می شد.     با این حال او همچنان در اعماق قلبم جای داشت.
پس ای ایمان من .....  ای معرفت سرکش توانای من چگونه به اوج بلندای تو برسم تا همراه تو آن ذات برتر گسترده شده ی انسان در سفره ی آسمان را ببینم؟
چگونه این دریایی را که در اعماق وجودم در تلاطم است به مهی فراوان تبدیل کنم و با تو در فضای بیکران سرگردان شوم ؟؟
آیا زندانی در تاریکی های بنای عظیم معبد می تواند گنبد طلایی آن را ببیند؟
و آیا هسته ها و دانه ها می توانند آنقدر بزرگ شوند که خود میوه را بپوشانند همانگونه که میوه ها هسته ها رادر آغوش می گیرند؟
آری ای ایمان صبور من! آری من در اعماق این زندان محدود با زنجیرهایی آهنین بسته شده ام و دیوارهایی از پوست وگوشت و استخوان مرا از تو جدا می کند.
من نمی توانم با تو به جهان بیکران پرواز کنم جز اینکه تو از قلبم به آنجا پرواز کنی و همواره در ژرفای دل پر درد و لرزان من سکنی گزینی .......... و من به این قانع و خشنودم........