خداحافظ کودکی من...!

خداحافظ ای شهر مرده! خداحافظ ای شهر خاموش! خداحافظ ای کوچه های کودکی من...  

راستی کجا بودم که روحم را گم کردم؟؟ کدامین کوچه مرا به اینجا رساند؟ کاش هیچوقت از خانه ام بیرون نیامده بودم! کاش مادرم مرا به دیوارهای خانه قدیمی مان قفل میکرد! شاید آنوقت فکر پرواز نمیکردم!  شاید اگر کمی کمتر قد می کشیدم نمیتوانستم پنجره های این شهر خاموش را ببینم تا به بهانه ی آن پنجره ی دور بال در بیاورم!  راستی به کجا میروم من این چنین سرگشته؟؟ آنجا که کسی منتظرم نیست. پس چرا باید رفت؟ به دنبال کدامین سایه من این چنین لاشه ام را میکشم؟! آیا او را یافته ام؟؟  آیا جسم خسته ام هنوز او را میشناسد؟ اما نه! شاید میروم من تا بمانم شاید میروم تا هرگز دگر نیایم! شاید سهم من این است... رفتن و رفتن و تا همیشه باز نیامدن!... رفتن در جاده هایی که مرا گم خواهند کرد....... آری ... شاید...!