و دقیانوسی که منم...

دلم برخاستنی به ناگاه می خواهد و گریختنی گرامی از سر فریاد... 

دلم غاری می خواهد و خوابی سیصد ساله و یارانی جوانمرد... 

می خواهم چشم بر هم بگذارم و ندانم که آفتاب کی بر می آیدو کی فرو می شود... و ندانم کدامین قرن از پی کدام قرن می گذرد... 

و کاش چشم که باز میکردم ٬ دقیانوسی دیگر نبود و سکه ها از رونق افتاده بود...! 

من آدمی هزار ساله ام که هزاران بار گریخته ام. به هزار غار پناه برده ام و هزاران بار به خواب رفته ام. اما هرجا که رفته ام٬ دقیانوس نیز با من آمده است... من خوابیده ام و او بیدار مانده است.  

دیگر اما گریختن و خواب سیصد ساله به کار من نمی آید. من کجا بگریزم از دقیانوسی که در پیراهن من نفس میکشد و با چشمهای من به نظاره می نشیند و چه بگویم از او که نه بر تخت خود که بر قلب من تکیه زده است و آن سواران که از پی من می آیند نه در راهها که در رگهای من می دوند... 

چه بگویم که گریختن از این دقیانوس گریختن از من است و شورش بر او شوریدن بر خودم.! 

نه٬ ای خدای خوابهای معرفت و غارهای تنهایی٬من دیگر به غار نخواهم رفت و دیگر به خواب که این دقیانوس که منم با هیچ خوابی به بیداری نخواهد رسید.  

فردا مصاف من است و دقیانوسم... 

بی زره و بی شمشیر و بی کلاه٬ تن به تن و رویاروی ... 

زیرا که زندگی نبرد آدمی ست و دقیانوسش... 

پ.ن: شرایط و مراحل سختی رو دارم میگذرونم. امیدوارم به درد دختر عمم دچار نشم!! 

پ.ن: اصلا توانایی گفتن اون جمله رو ندارم! واقعا چرا؟؟؟؟ 

پ.ن: شش کیلو ناقابل لاغر شدم!!! همش از ناراحتیه زیاده! واقعا خنده داره!