این احتمالات لعنتی...!

 چقد بده گاهی اوقات احساس کنی اونقققد تنها موندی که دلت میخواد بمیری! اونقد نادیده گرفته شدی که دلت واسه یه ذره توجه یه ذره نازکردن لک زده! دلت میخواد فریاد بزنی خداااااااااااااا... کجایی پس؟ بیا دستامو بگیر بیا روحمو نوازش کن خدای بزرگ من...

از همه جا گم شدم! همه جا! انققققد شک و تردید به من تزریق کردن که دارم منفجر میشم! انقد درگیر احتمالات شدم که حقیقت رو به کلی از یاد بردم! حقیقتی که تو توش هستی . حقیقتی که تو باشی همون که من میپرستمش... نمیذارن با تو خوب باشم! بخدا نمیذارن! این شبهه ها... این تردیدها... این نیرنگ ها...دلم میخواد چشامو ببندم و وقتی باز کردم ببینم تو بغلت آروم آروم خوابیدم و تو داری تو چشام نگاه میکنی و میگی چقد دلم برات تنگ شده بود...و من باز چشامو میبندم تا حرفت یواش یواش در روحم حل بشه!... نمیخوام بخونم: 

 منه سرگردونه ساده تو رو صادق میدونستم این برام شکسته اما تو رو عاشق میدونستم...! میخوام بگم: 

 طلوع کن طلوع کن در این ستاره مردگی که از تو تازه میشود این خلوت سرخوردگی... 

دلم میخواد برام شعر بخونی باز پشت تلفن! دلم میخواد تو خیابون بلند جیغ بزنی که چقد دوستم داری! دلم میخواد بهم بگی مرجان اینا همه دارن دروغ میگن بهت! این منم که حقیقت و بهت میگم... اونوقته که من بال در میارم و در روح تو پرواز میکنم...

بذار... بذار من در تو پرواز کنم... 

آفتابی شو من خیلی خاکستری ام...